دستت رو به من بده امیرحسین. بیا بیا...

احساس قشنگی است دوباره حس نوشتن پیدا کنی و بیایی برای خودت خوشی ها را زمزمه کنی... لحظه های همیشه قشنگ برایت تلنگری باشد تا باز هم بخندی و مادری باشی مهربان... چقدر فاصله نوشته هایم طول کشید ، این همه مدت لحظه های خوب و لطف بی پایان مهربان بی همتا تنهایم نگداشت و من باز هم صدای خدا را در خودم می شنوم که مرا باز هم لایق مادر شدن دانست. من چقدر خوشبختم که همه مهربانی اش را نثار من ناسپاس کرده بود و من نمی دانستم که بارانش برمن باریدن گرفته است... این همه رحمت.... خدایا مرا ببخش اگر ناشکیب بودم... ببخش اگر نامهربان بودم... ببخش مرا تا دوباره لبریز شوم از مادرانه های قشنگ. دخترم کوثر برای عروسکهایش مادری مهربان شده و هر روز موهایشا...